SONS Twente 2022

Na vier lange jaren wachten door uitloting voor voorgaande edities en afgelastingen vanwege Corona mocht een klein maar fijn gezelschap USSV-leden eindelijk weer meedoen aan het – op papier – tweejaarlijkse sportfestijn: de Special Olympics Nationale Spelen. Deze keer in het mooie groene Twente. Goed voorbereid, maar nu helaas zonder gesponsorde touringbus moest alles en iedereen op de parkeerplaats van Zwembad Den Hommel op vrijdagochtend 10 juni in drie autootjes worden gepropt. Gelukkig kregen we van de familie Van Kouwen een aanhangwagen te leen, zodat naast sport-/kledingtassen, slaapzakken, een rolstoel en de uitgebreide gevulde lunchboxen (een genereus cadeau van de familie Remkes) er ook nog voldoende plaats was voor de gelukkige deelnemers Anuschka, Carola, Christiaan, Coen, Corina, Hosanna, Patrick, René, Saskia en Tristan plus hun trotse coaches Bert, Erik, Karin en Myriam. Op de portierdeuren prijkten duidelijke stickers met kleurrijke logo’s en “Zwemmen” erop, dus konden we elkaar – althans wederom op het spreekwoordelijke papier – onmogelijk uit het oog verliezen. Aldus, na een koffiestop op de Veluwe waar we goede vriend Ed en een deel van de Schiedamse concurrentie, arriveerde ons konvooi tegen de middag op de voormalige campus van de Universiteit Twente in Enschede. Die was nu omgebouwd tot een prachtig Olympisch Dorp met een grote centraal gelegen circustent en honderden vrolijk gekleurde slaaptenten en talloze sanitaire voorzieningen. Verkeersregelaars dirigeerden ons naar de juiste straat alwaar onze “Buddy” ons naar de tenten begeleidde. Laatstgenoemde was een zeer tijdelijke contactpersoon, die ons – jawel: op papier – de komende dagen met logistieke vragen diende te helpen.

Na het uitladen en het op behoorlijke afstand parkeren van de auto’s konden we ons in tenten 101 (7x dames) en 102 (7x heren) installeren. Eds tent 100 bleek helaas helemaal aan de andere kant van de grote weide te liggen, in de praktijk – wat toch vaak anders blijkt dan van tevoren op papier, maar nu hou ik erover op – net ff te ver om gezellig met z’n allen te gaan buurten of om met wat goedmoedige sabotage van de tent of andere mogelijke de komende wedstrijduitslagen beïnvloedende nachtrust verstorende activiteiten onszelf wat meer kans te verschaffen. Maar goed ook, het moet sportief blijven tenslotte en Ed is een toffe peer sinds we een keer onder zijn vlag aan een regionale wedstrijd mee mochten doen. De Healthy Athletes dan maar eens gauw nader bekijken in het sportcentrum voorbij de grote tent, want daar was het bij het inschrijven al behoorlijk druk en omstreeks 15:00 uur was het de hoogste tijd voor een vervroegd “diner” van voedzame pasta in de grote tent voordat we ons in herkenbaar USSV-groen gehuld naar de shuttlebussen richting het Fanny Blankers Koen atletiekstadion in Hengelo dienden te begeven voor de grote opening. Dat was een belevenis! 3000 sporters en coaches bijeen, ook nog van het tegelijk gehouden internationale hockeytoernooi met spelers uit Bonaire, Saba en België, Duitsland, Engeland, Frankrijk plus Spanje. Het duurde daarom ruim anderhalf uur en de enige spettertjes regen in het verder zonovergoten weekend, voordat we als Utrechtse delegatie aan de alfabetische beurt kwamen, maar de kippenvel bezorgende entree voor ruim 10.000 bezoekers waaronder familie en vrienden van de deelnemers, schaatshelden Kjeld Nuis en Mark Tuitert, Prof. Pieter van Vollenhove en de televisiepresentatoren Erik Dijkstra plus Gregory Sedoc was zeer indrukwekkend en het wachten meer dan waard. Dat gold ook voor de toespraak van Sanne Drost, het binnendragen van de olympische vlam door hockeyster Laxmi Schoonhoven onder politie en brandweerbegeleiding plus het vanuit een hoogwerker (“Help jij Mark met zijn hoogtevrees Laxmi?” “1,2,3, ik dacht het nie!”) ontsteken van het grote olympische vuur, het vertolken van het Wilhelmus door Manuela Nzenge en het aansluitende polonaise-spektakel van Ronny Ruysdael.

Na zo goed als laatste en met vele meters gouden confetti omwikkeld het stadion te hebben verlaten, gingen we rond 21 uur terug naar Enschede en konden we de tenten markeren met het door Tristan in het stadion gedragen “Utrecht” bord en de goudkleurige slingers. Tijd voor chillen en een moeilijk ingewikkeld spelletje “Ik ga op vakantie en neem mee” wat we tegen 23 uur op 32 items hadden weten te krikken. Toen konden ook de laatsten gaan slapen, op de onvermoeibare Karin en in andere tijdzones levende Myriam na, die na een uitgebreide terreinverkenning nog poogden om bij een luidruchtig studentenfeest verderop binnen te komen. De stapelbedden waren hard en naar de zachte kant draaien soms wat spannend voor de bovenslapers. Pas bij het vertrek zagen we toevallig in een openstaande tent dat er ook houten schotten verkrijgbaar waren om het rollen uit de smalle britsen te voorkomen. De slimme dames waren praktischer ingesteld en hadden de bedden gezellig naast elkaar op de grond afgestapeld tot een soort familiebed met her en der desgewenst wat tussenruimte.

Zaterdag 11 juni, 4:30 uur. Licht van de opkomende zon en een allesoverstemmend kabaal van de buren, die wel voor het ochtendprogramma ingeschreven stonden en dus de bus van 7 uur halen moesten, maakten verder slapen onmogelijk. Helaas maakten ook naburige tentbewoners gebruik van de steeds ranziger wordende wc-hokjes (met blauwe vloeistof en drijvende dingen) handig pal voor onze buitendeuren van flinterdun zeildoek, en dat deden ze zeer enthousiast en massaal. In de herentent voegden enkele onvrijwillig vroegwakkeren er nog eigen geluidseffecten aan toe, wat bijdroeg aan een giechelige schoolreisjes- / camping-sfeer. Uiteindelijk konden we toch nog even rustig liggen tot 7:30 / 8 uur en schoven we een uurtje later alweer aan in de rij voor het ontbijt in de grote tent. Pal ervoor konden we heerlijk in het zonnetje aan de picnictafels genieten van zelfbelegde broodjes, yoghurt, thee, koffie, melk, karnemelk en een voor bot houten bestek net even te harde lokale perensoort.

Al met al – op vooruit, nog 1 keer dan, papier – nog tijd zat voor de 11:15 uur pendelbus naar het zwembad, dus lekker uitbuiken en een spelletje kaart buiten voor de slaaptenten. 11:30 uur nog geen bus, verkeersregelaar laten bellen: bus komt zo. 11:45 nog niks, zelf dan maar met de eigen auto’s gaan? Een verantwoordelijk bromsnor beweerde bij hoog en bij laag dat de bus op tijd was vertrokken, kwart over elf stipt, en dat we het zelf maar moesten uitzoeken. De concurrerende ploeg van ‘t Y had de laatst vertrekkende bus echter al ruim voor tijd volgemaakt, zoals we later te horen kregen, waarna de chauffeur prompt richting Nijverdal vertrok. Dus wij scheurden er haastig achteraan, zodoende de sporters nog in de gelegenheid stellend om op de valreep van de ingepakte lunchzakjes te smullen die 45 minuten verderop op ons wachtten.

Na nog lang wachten op de witgeüniformde officials begon het kampioenschap voor ons echt tegen 14 uur met de kwalificatie voor de 25m estafette vrije slag. Daarna volgden de individuele nummers en toen iedereen bekaf was van het zitten in de warmte op de harde bankjes, het aanschuiven bij de voorstart, de spanning vooraf en de inspanning tijdens de races, toen was het alweer tijd voor de finale voor de estafetteploeg. Gelukkig moedigden de reeds eerder geziene meegereisde supporters onze deelnemers goed aan en zorgden zelfs voor extra lekkers voor tussendoor. Erg fijn. Door het hoge tempo (het “op uw plaatsen” + de start-knor vielen bijvoorbeeld nagenoeg samen) waren we toch al ruim voor 17 uur uit het bad en hadden we onderweg terug zelfs even tijd voor een ijsje of een milkshake – wat dan weer het voordeel was van eigen vervoer. Terug op de camping deden we ons te goed aan de Indonesische maaltijd en bezochten diegenen de Healthy Athletes die nog een programma wilden afronden bij de oog- of oorarts, de fysio, de tandarts, de diëtist of bij de eerste hulp bij dating. Enkele gingen uitrusten bij de tenten en anderen storten zich op of naast de dansvloer van de tot feesttent getransformeerde grote tent op het centrale plein, waar de Twentse Toppers en Jannes zeer meezingbare nummers ten gehore brachten – denk aan het deels toepasselijke “Zwemmen in Bacardi-lemon”, het gehele evenement was immers strikt alcoholvrij. Door alle vermoeidheid viel bedtijd ditmaal omstreeks 22 uur, op een kreet uit de damestent na: “Ik weet hem weer!”, toen Karin zich haar laatste reis-item van het vrijdag-spelletje herinnerde. Met crème gevulde chocolade truffels, hoe konden we die nu zijn vergeten?

Zondag 12 juni: de finale dag! Andermaal kansloos vroeg wakker door oer geluiden van de ochtendsporters. En half slapend al om 8:30 uur richting het ontbijt om daar te horen dat de kaas al door de vroegen was weggegraasd. Gauw de boel inpakken, het bord “Utrecht” verloten aan Coen en met uitzonderlijke toestemming van de organisatoren onder begeleiding van een mountainbiker de auto’s door het parklandschap crossen tot vlakbij de tenten. Myriam bracht alle tien deelnemers veilig per bus naar Zwembad Het Ravijn in Nijverdal en de drie chauffeurs volgden voor de tweede keer, nu via een extra tankstop. Weer papieren lunchzakjes, lekker met kaas, en aangevuld met onze eindeloze drink-/snackvoorraad kregen onze atleten met opgeheven hoofd en 1 maal een geleende zwembroek (wat moet je zonder de alerte Patrick en de hulpvaardige Schiedammers beginnen?) de arena in. Schrijven dat men zijn best deed zou een ieder tekort doen. Na de finales van de individuele nummers en de voor de coaches heerlijk verfrissende estafette (USSV eervol derde in 1:23) werden al onze sporters behangen met 1 of meer medailles tijdens de huldiging in de sporthal naast het bad. De recordoogst aan edelmetaal maakte de nodige emoties los bij menigeen van ons die zich herinnerde hoe we door ziekte of overheidsmaatregelen lang niet gedacht hadden om deze kans weer te kunnen krijgen. Daarbij kwam nog het plotselinge overlijden op de maandag ervoor van onze Nels. Nota bene op de laatste trainingsochtend speciaal voor de olympia-gangers, twee dagen eerder op 4 juni, toen zijn tehuis hem voor de zoveelste keer abusievelijk in de taxi naar Utrecht had gestopt, kwam hij alsof hij ons voor een laatste keer gedag wou zeggen.

Mede door de uitgebreide ceremonie liep het programma een beetje uit en kwamen we pas rond 19 uur bij het immens grote, sjieke en fonkelnieuwe hotel Van der Valk in Deventer aan, waar we met het afsluitend diner de zolang onderbroken traditie voort konden zetten.

Iedereen reuze bedankt voor de enthousiaste inzet en de gezelligheid gedurende drie fantastische dagen – kan niet wachten op de volgende editie in Breda en Tilburg in – op papier?? – 2024…